Als je alles achter elkaar zet, zie je met het inzicht dat terugkijken verschaft, de teloorgang van de Nederlandse overheid in 10 themahoofdstukken (het mag ook iets meer of misschien iets minder zijn). Met enige gretigheid wordt vervolgens onze premier geciteerd, en dan vooral als het gaat om het nut van visie. Iets van dat je naar de oogarts moest als je er last had.
Zie je wel! Of zie je wel?
Natuurlijk heeft Mark Rutte een visie als het gaat om de waarden waar hij voor staat. Hij wilde er alleen geen toekomstbeeld aan koppelen. Over het algemeen zie je in alle 10 de hoofdstukken dat de overheid is teruggetreden als regisseur, dat de overheid niet heeft willen investeren en beslissen en vooral dat veel burgers niet meer op de overheid mochten rekenen. Omdat zelfwerkzaamheid en zelfzorgzaamheid de boventoon voerden en de markt dat beter kon organiseren. Vonden we.
Even terug naar medezeggenschap. Want als je met ondernemingsraden werkt, is het vormen van een visie een terugkerend thema op de agenda. Mijn collega’s en ik beginnen heel vaak met een visiedocument, als het gaat om een groot advies- of instemmingstraject. Met waarden en doelen en de hele santenkraam. En dat is goed. Je weet waar je voor staat en laat dat aan je omgeving weten. Je hebt er steun aan onderweg gedurende het traject. En als je terugkijkt na afloop, helpt een visie om je te leren van wat je hebt gedaan en bereikt. Was je bij de les of niet?
Prachtig
Maar ik zie ook, dat die aan het begin opgestelde visie lang niet altijd leidt tot klinkende resultaten. En ik snap ook waarom. Visies laten zich slecht verenigen met de dagelijkse praktijk. Ik zie dat iedereen weinig tijd heeft, en daarom ook niet heel veel inzicht heeft in waar het werkelijk om gaat. Dat je loyaal bent aan de organisatie waar je werkt en dat het ook je baas is waar je tegen praat, die misschien wel heel aardig is. Je hoeft geen overtuigde liberaal te zijn om zaken een beetje op hun beloop te laten.
Schrijf je in voor de nieuwsbrief!
Gemak dient de mens, maar zo blijkt, niet de mensheid. Mijn vraag is: is het tijd voor een ondernemingsraad met meer vuur? Of is dat helemaal niet haalbaar? Zijn we als de politiek en raken we verdwaald in haalbaarheid?
