Zat laatst bij een or aan tafel om een discussie te leiden over de consequenties van een gewijzigd sturingsprincipe voor de medezeggenschap.
Het idee binnen die organisatie is dat, wanneer medewerkers zelf de zeggenschap hebben over hun werk en werkomstandigheden, dit ten goede komt aan de zorg (kwaliteit en tijd) van de aan hen toevertrouwde cliënten.
Besluitvormingsproces
De or, als initiator van dit principe, zette dit al jaren kracht bij door zich te richten op het besluitvormingsproces. Besluitvoornemens beoordeelt hij op de mate waarin medewerkers effectief in het proces zijn betrokken. Is dat niet of onvoldoende het geval, dan kan dat besluit niet effectief zijn. Zo was en is de redenatie.
Zelforganiserende teams
In die zin leek de or goed voorbereid op zijn veranderende rol bij de invoering van zelforganiserende teams. Leek! Want zelforganisatie had vooral tot gevolg dat er allerlei extra taken op de al flink volle bordjes van de teams kwamen te liggen. Hoezo toename van autonomie in de uitoefening van je functie als hulpverlener? vroeg menigeen zich af.
Caseload verhoogd
Een van de aanwezigen vertelde dat zij als teamlid ‘financiën’ in haar pakket had en dat daar, nog afgezien van de cursussen die ze moest volgen om zich dat eigen te maken, nogal wat tijd in ging zitten. Tijd die ze, nu de caseload ook nog was verhoogd, liever aan haar cliënten wil besteden.
Hoofdschuddend aan tafel
Een mede or-lid zat inmiddels hoofdschuddend aan tafel. “Waarom ben ik hier niet bij betrokken?”, vroeg ze zich af. “Financiën is mijn ding. Als al die uren die teams hebben om die taak in te vullen naar mij toe gaan, kunnen die aan onze cliënten worden besteed, hoeft niemand zich over die administratie zorgen te maken, kan iedereen doen waar hij goed in is en blijf ik aan het werk. En overigens zit ik een schaal lager dan die hulpverleners en is het dus nog goedkoper ook”.
De or wist na afloop wat hem te doen stond…
Theo Brassé is Partner bij Danthe, participatie in besluitvorming
theobrasse@danthe.nl
Geef een reactie