Tweetocratie

Het jaar 2017 is al ruim een week in werking. Het ‘Gelukkig Nieuwjaar’ wordt steeds minder gehoord, hoewel de kerstvakantie wel buitengewoon lang duurde.

Sneeuwproblematiek op de wegen hebben we al gehad, net zoals de filewaarschuwingen van dit jaar (‘het gaat goed met het vertrouwen in de economie, de wegen verstoppen weer op het nivo van vóór de crisis’) . De krant van wakker Nederland lijkt dit velen wakker te schudden (bedoeld en mogelijk ook onbedoeld) met hun kopgebruik over asielhordes en -plagen.

Nieuwe president

Over een kleine twee weken neemt een nieuwe, uitgebreid en invloedrijk twitterende, president zijn intrek in het Witte Huis. Over een week of tien weten we of ook de Nederlandse democratie zich laat leiden door een politicus die de samenleving probeert te vangen in één A4 en nieuwsberichten van maximaal 140 tekens.

Laat de Nederlandse democratie zich leiden door een politicus die de samenleving probeert te vangen in één A4 en nieuwsberichten van maximaal 140 tekens

 

Communicatie

Blijft een interessant fenomeen: communicatie. Niet alleen weggelegd voor mensen, zo hoorde ik gisteren tijdens een wandeling ook twee zwanen met elkaar ‘praten’. Ik had haast de behoefte om het te gaan vertalen in gewonemensenspraak, maar laat de dieren graag de dieren. Die vertaalneiging heb ik trouwens ook vaak als het gaat om politiek taalgebruik, om handleidingen van apparaten, om opdrachten van leidinggevenden, om krantenartikelen, om beeldende kunst.

Vertrouwen

Best wel lastig, zo blijkt dat steeds weer. Hoe meer we communiceren, hoe meer we er over leren, hoe minder het allemaal lijkt te kloppen, hoe minder we er op vertrouwen.

Het gaat om begrippen, concepten, afspraken: wat is gewonemensenspraak, wat zijn gewonemensen, bestaan er wel gewonemensen, wie bepaalt of mensen gewoon zijn, wat gewoon is? Het gaat om gewoonten, tradities, zo-hoort-dat-bij-ons. Maar wie bepaalt nu wat de gewoonte is, wat de traditie is, hoe lang iets moet bestaan voordat het bij-ons-zo-hoort, en wie is ons?

Vroeger hadden we de traditie dat we wel ongeveer wisten
hoe de wereld er na de verkiezingen uit zag

Twittertaal

Politiek ‘doet’ het steeds meer in twittertaal. Kort, bondig, uitdagend (om het maar positief te brengen). Links, rechts, midden: alles loopt door elkaar heen, buitelt over elkaar heen, probeert grip te krijgen om de kiezer, probeert duidelijkheid te geven in de boodschap. Een boodschap voor de gewonemensen, in maximaal 140 tekens (en eventueel nog een plaatje erbij).

Dat is wel lastig, zo blijkt dat steeds weer. Vroeger hadden we de traditie dat we wel ongeveer wisten hoe de wereld er na de verkiezingen uit zag. Nu schijnt dat niet meer zo te zijn. Maar dat is politiek.

Kort en uitdagend

Hoe gaat dat bij u op uw werk? Hoe communiceren jullie? Is er vertrouwen in elkaar, werken jullie daaraan? Moet het allemaal snel, kort en uitdagend?

Hoe gaat dat bij jullie in de medezeggenschap? Komen jullie er aan toe om regelmatig een goed gesprek te hebben, waarbij zaken van allerlei kanten bekeken en besproken worden? Waarbij niet alleen het snelle geld, maar ook de waarde van de (bedrijfs)cultuur onderdeel van het overleg uitmaakt? Waarbij alle mensen die een rol spelen in het bedrijf, zowel erbinnen als erbuiten, eens in het zonnetje worden gezet en, zo mogelijk, een schouderklop krijgen?

Teken van hoop

Veel vraagtekens. Vaak geen teken van vertrouwen, ook niet in twittertaal. Voor mij, in ieder geval in dit stuk, wel een teken van hoop. Hoop dat er komend jaar niet alleen met uitroeptekens wordt gecommuniceerd, maar dat er oprechte interesse is in elkaar, in wat men bedoelt.

Gewoon met mensen spreken!

Drs. Servaas Beunk is als zelfstandig trainer/adviseur verbonden aan Merlijn Mede-zeggenschap.
E-mail: info@denieuwegrens.nl 
www.denieuwegrens.nl