Afgelopen weekend eindelijk de tijd genomen om even naar de Kunstwandelroute Hummelo te gaan. Deze route werd dit jaar voor de 20e keer gehouden en ik was er nog nooit naar toe gegaan. Nu zijn er wel heel veel kunstroutes waar ik nog nooit naar toe ben gegaan, maar dit jaar deden er twee kunstenaars mee die ik kende, was ik persoonlijk uitgenodigd én ben ik zelf ook nog betrokken bij de organisatie van een andere kunstroute, maar dit terzijde.
Het was hoog tijd af te reizen naar Hummelo. De route opent altijd met Pasen en loopt door tot Pinksteren. Overigens wel bijzonder, zo’n tijdspanne. Altijd hetzelfde aantal dagen, maar steeds weer andere data. Het was zondag een mooie Pinksterdag, al was het geen dag in mei, dus welgemoed op pad naar Landgoed Enghuizen.
De kunstroute is best bijzonder. Langs paden van een particulier landgoed hangen of staan een 35-tal, speciaal voor de gelegenheid gemaakte kunstwerken, in weer en wind, in de open lucht. Er staan geen hekken om het landgoed, je kunt er zo binnenwandelen. Het vertrouwen is groot, het lijkt ook niet te zijn geschonden.
Gefascineerd door de klok
Al vrij snel kwamen we aan bij het koetshuis van het landgoed. Een interessant gebouw, in een niet al te beste bouwkundige staat. Moet zeggen dat ik dat vaak wel heel interessant vind, een beetje verval. Ik werd gefascineerd door de klok, op de gevel van het gebouw. Het was een oude klok, helemaal verroest. De wijzers zaten er nog wel aan, maar het leek alsof ze jaren niet meer hadden bewogen. Ze stonden op 6 voor 5. De zon scheen, en de schaduw van de wijzers raakte de cijfers. Er ontstond een schaduwtijd, wat was nu de juiste?
Aan de andere kant van het gebouw, symmetrisch ontworpen, was in eenzelfde vorm ook een klok, maar dit was al in ontwerp een zonnewijzer, slechts één wijzer die het steeds blijft doen, op voorwaarde dat er zon is. Deze klok gaf aan dat het ongeveer 11.10 was. In ‘werkelijkheid’ was het een uur later.
Wat is dat toch met tijd?
In mijn hoofd begon het te razen (beetje dichterlijke vrijheid, maar ja, ik was wel op een kunstroute). Wat is dat toch met tijd? We doen alsof het een constante is, heel objectief, maar als er iets veranderlijk en verraderlijk is, dan is het wel tijd. Een klok staat stil, de tijd tikt door. Hoe kan dat, heeft die klok dan wel iets met tijd te maken? Seconden lijken uren te duren, vooral in emotioneel geladen momenten, maar vaak raast de tijd dan ook als een dolle voorbij. Als iets leuk is, is het zo voorbij, maar soms lijkt een werkweek wel een heel jaar. Een dag is een dag, maar wat als er geen zon is, dan kan een zonnewijzer het verloop ervan niet weergeven.
Tijd is rekbaar, tijd is geld. Een klok staat stil op een landgoed, waar je je haast 50 jaar terug kunt wanen. Wat als de klok weer gaat lopen?
Tijd is één van de grote stressfactoren bij arbeid. Deadlines, productiedruk, te veel afspraken in te korte tijd. Hoeveel ruimte is er nog om tot verandering te komen, hoeveel tijd hebben we nog om ons leef-, werk- en productiepatroon zodanig om te zetten dat we ook nog de tijd hebben om over een jaar of 50 op een natuurlijke aarde naar een kunstroute kunnen gaan. Ook dit is iets wat kan worden meegenomen in artikel 28 lid 4 WOR.
Servaas Beunk is zelfstandig trainer/adviseur bij De Nieuwe Grens Trainingen. info@denieuwegrens.nl
Lees ook:
Kom naar de Landelijke Or-dag!
De Landelijke Or-dag op 18 juni heeft dit jaar Impact & Invloed als thema.
Verschillende sessierondes bieden je interessante workshops, zoals ‘Overtuig je bestuurder’ of ‘Durf te vinden i.p.v. te blijven vragen’.
Hans Mellendijk zegt
12 juni 2019 op 12:05Was jij dat die ik 1e Pinksterdag aantekeningen zag maken op het bankje tegenover het Koetshuis? Ik ga eerdaags eenlink plaatsen naar jouw blog. Ik neem aan geen probleem?
Met vriendelijke groet,
Hans Mellendijk
coördinator Enghuizer dialogen
lid van de Omsmeders
Marijke Schellekens zegt
12 juni 2019 op 12:44Mooi hoor, moest aan Joke Hermsen – Stil de Tijd – denken.
Mijn installatie Naar Huis, heb ik gisteren ontmanteld en deze was ook te zien tijdens de Kunstwandelroute Hummelo 2019. Ook hier speelt tijd een grote rol. Wanneer, op welk moment van je leven wil je plotseling ‘Naar Huis’. De gedachten over deze installatie begon op het moment dat mijn vader van bijna 90 op het eind van zijn leven alleen nog maar Naar Huis wilde. Een heel leven achter de rug en op zijn sterfbed wist hij dat het genoeg was, tijd werd om Naar Huis te gaan. Dit was voor hem De Hemel waar hij hoopte op rust en een tijdloos leven. Naar Huis willen kent vele vormen heb ik ontdekt, maar heeft altijd met te maken met plekken waar de tijd even stil blijft staan en je je dicht bij jezelf kunt voelen. Weemoed, nostalgie, heimwee, waar blijft de tijd!
Marijke Schellekens Beeldend Kunstenaar Publiciste
Hans Mellendijk zegt
12 juni 2019 op 12:50bij deze;
https://smelsslems.blogspot.com/2019/06/het-koetshuis-herbezocht-verroeste-tijd.html