Nostalgie

Een bezigheid waar ik de laatste weken nogal eens aan terugdenk, was het als zesjarige op zondagen opschrijven van kentekens van voorbijrijdende auto’s. Nú zou dat voor een zesjarige – zelfs in een woonwijk – een kansloze missie zijn. De afgelopen weken waren er vele momenten – even afgezien van de scheurende busjes van de pakketbezorgers – waarop dat wellicht wel had gekund.

Die afname van verkeer is – naast de ellende die deze pandemie met zich meebrengt – een van de vele zegeningen van de afgelopen 7 weken.

Als we ooit terugkijken op deze periode zullen we zeker naar deze en andere dingen terugverlangen. Denk maar eens aan de rust die we door het ontbreken van het vliegverkeer ervaren, of de wandelingen – afhankelijk van waar je woont natuurlijk – die je kunt maken zonder dat je iemand tegenkomt.

Maar ook de fietstochten zonder dat je aan de kant gereden werd door die gastjes die zich, in een niets en niemand ontziende jacht naar de vluchters, in een tourpeloton wanen.

Zou een feest kunnen zijn

Met de auto op pad zou ook een feest kunnen zijn. De benzine is historisch goedkoop, de drukte op wegen kent veel overeenkomsten met die uit de jaren zestig en de maximumsnelheid is teruggebracht naar een relaxte 100 km. Helaas is er niets om naar toe te rijden …

Thuiswerken zal ook nog iets worden waar sommigen naar terug zullen verlangen. Sommigen, want te midden van blèrende kinderen moeten werken en wetende dat de door de baas geïnstalleerde app zelfs elke oogopslag registreert, doet je likkebaardend verlangen naar je stekkie op kantoor.

En natuurlijk ook de vergaderingen die niet doorgaan of noodgedwongen online worden gehouden. Je hoeft er de deur niet voor uit, het verloop is zeer efficiënt en het elkaar in de rede vallen wordt meteen gestraft: de techniek laat dat niet toe en dwingt je, mede daardoor, ook nog eens heel goed te luisteren.

Appjes met grappige filmpjes of tekstjes

Waar ík in ieder geval aan zal terugdenken zijn de tientallen appjes per dag met grappige filmpjes of tekstjes. Zoals deze: Vanochtend was ik bijna op mijn werk, toen ik erachter kwam dat ik mijn telefoon was vergeten. Moest ik helemaal terug naar mijn slaapkamer …

Als lid van een ondernemingsraad zul je vooral terugdenken aan de gevoelens van machteloosheid die je ervoer, en dat vaak ook nog in combinatie met het totaal overvraagd worden in de uitoefening van je reguliere werk.

Laten we hopen dat er maar weinig bestuurders zijn die de ontstane situatie aangrijpen om te laten zien dat ze ook wel zonder de wijsheid van de or kunnen …

Theo Brassé is partner bij Danthe, participatie in besluitvorming. (theobrasse@danthe.nl)