Hokjes inkleuren

Op 16 maart ging een nipte meerderheid van de stemgerechtigden naar de stembus om het hokje van de kandidaat van zijn of haar voorkeur rood te kleuren. Wat mij in dat verband steeds opnieuw weer intrigeert is wat maakt dat een kiezer zijn stem op een kandidaat uitbrengt.

Laat ik allereerst vaststellen dat ik niet geloof dat er kiezers zijn die het uitbrengen van hun stem laten voorafgaan door een uitvoerige vergelijking van de verschillende programma’s, of andere uitingen van partijen over hun voornemen in de komende zittingsperiode.

Een bloemlezing die me niet vrolijk stemde

Zelf toch maar eens de stoute schoenen aangetrokken en op internet mijn licht opgestoken. Had ik in Maastricht (23 partijen) of Amsterdam (26 partijen) gewoond, dan had ik daar wellicht van afgezien. In mijn woonplaats namen maar 5 partijen deel, dat moest te doen zijn. Dat google-zoektochtje stemde me echter bepaald niet vrolijk. Afgezien van de blije gezichten die de kandidaten bij de fotosessies opzetten natuurlijk.

Enkele citaten:

‘Ik wil het geluid van jonge mensen vertegenwoordigen en me bezighouden met sociale huurwoningen, betaalbare woningen voor starters en me bezighouden met een transparante en duidelijke cultuur’.

‘We staan voor het allerbeste voor onze mooie gemeente: We willen nu goed kunnen wonen, werken en leven en onze kinderen moeten dit ook kunnen …’

‘Wij geloven in de kracht van de samenleving en hebben actief burgerschap hoog in het vaandel staan’.

‘Geluk maken we samen: Inwoners van onze gemeente hebben een goed oog voor wat er nodig is in hun omgeving’. De kwestie is echter dat betreffende partij ook nog een ander criterium hanteert, te weten: het algemeen belang, en uitsluitend zichzelf in staat acht daarin een juiste afweging te maken.

En natuurlijk heb je ook nog de ‘tegenpartij’. En, als klap op de vuurpijl is er ook nog een clubje dat zich aanmatigt een oordeel te vormen over de aanwezige, maar vooral ontbrekende kwaliteiten van de gemeenteambtenaren. De ondernemingsraad van mijn gemeente kan zijn borst natmaken!

Simpelmans

Hoe kun je verwachten dat ik me als weldenkende burger, want dat wordt steeds weer opnieuw benadrukt, na het lezen van al dat vaags laat verleiden tot het uitbrengen van mijn stem? Mezelf beschouwend als weldenkende burger voel ik me weggezet als Simpelmans, iemand die niet in staat is te bedenken dat die voornemens groots en vooral vaag zijn en zeker niet door één partij te verwezenlijken zijn.

Ondernemingsraden verstaan de kunst van participeren in besluitvorming

De partij van mijn voorkeur zou moeten beginnen met te verklaren dat samenwerking essentieel is. Samenwerken is essentieel omdat coalitievorming een noodzakelijke voorwaarde is voor het besturen van een gemeente, provincie of land. Kijkend naar die mooie voornemens is het niet moeilijk om vast te stellen dat alle partijen een bijdrage willen leveren aan het welzijn en geluk van de bewoners. Met dat als gezamenlijk uitgangspunt moet het niet ingewikkeld zijn om coalitiegesprekken in het openbaar te voeren: alle partijen hebben namelijk ‘transparantie’ op hun wensenlijstje staan. Omdat burgerparticipatie ook op die lijstjes prijkt, zou daar een eerste belangrijke en vertrouwenwekkende stap mee kunnen worden gezet.

Invloed moet je kunnen zien

Als tenslotte afspraken gemaakt worden over het te volgen besluitvormingsproces, kunnen inwoners op de voet volgen hoe besluiten tot stand komen en daarin participeren (als daartoe gelegenheid wordt geboden). Ervaring leert dat, als je mensen vraagt mee te denken, ze moeten kunnen zien en voelen dat hun inbreng het besluit heeft beïnvloed. Ontbreekt het daaraan, dan haken mensen af en geven ze een volgende keer zeker niet thuis.

Ooit zullen leden van ondernemingsraden, die de kunst van participeren in besluitvorming verstaan, zich kandidaat gaan stellen. Op mijn stem kunnen ze alvast rekenen …