Alledaags seksisme

Iemand uit een appgroepje, met wie ik weleens een van de plaatjes of filmpjes deel, vroeg me: ‘Hoe lang moet ik nog wachten op spotprenten van Johan Derksen’. Dat was op vrijdag, de dag nadat hij gewag had gemaakt van zijn ‘jeugdzonde’.

Het is inderdaad verbazingwekkend hoe snel er via whatsapp, na een of ander incident, plaatjes en filmpjes worden geproduceerd en gedeeld die de dader te kakken zetten. Nu kreeg ik de eerste prent pas zaterdag.

Beeldvorming

Ik bedenk me nu dat die snelle responstijden zich vooral voordoen als het gaat om voetbal. Dat geeft toch te denken. Nu bestaan die appgroepjes die zulke filmpjes en prenten met elkaar en mij delen zonder uitzondering uit mannen. Niet zo vreemd dus. Maar in dit geval lijkt er meer aan de hand: hoe kan het zijn dat een eerste spotprent meer dan 24 uur op zich liet wachten?

Ik vrees dat de oorzaak ligt in de wijze waarop het verhaal van Derksen bij die mannen binnenkwam en werd verwerkt. Wie van de mannelijke kijkers naar dat programma heeft zich, bij het aanhoren van die ontboezeming, een beeld willen en kunnen vormen van wat dit voor het betreffende ‘ontnuchterende’ slachtoffer (ze was dronken) nadien heeft betekend?

Bizar

De prenten die ik zag gaven geen enkele aanwijzing dat dit op enigerlei wijze het geval was. Het betrof uiteraard (zou ik zeggen) vooral de kaars. Dat bleek ook in de uitzending het geval te zijn geweest: ‘hoe groot was dat ding en heb je hem ook aangestoken’ waren de meest prangende vragen die werden gesteld!

Zelfs op de opmerking van Derksen: ‘maar ik denk dat iedereen dat soort avonturen beleefd heeft’, was er niemand die hem erop wijst dat vrouwen daar in ieder geval geen onderdeel van uitmaken (anders dan als slachtoffer), en dat zeker ook niet iedere man zich daar schuldig aan heeft gemaakt. Gênant was het vooral dat Van der Gijp wegkomt met de opmerking dat het ‘slachtoffer zich gelukkig mag prijzen dat er geen honkbalknuppel in de hoek had gestaan’. Bizar!

Prioriteit voor de or?

Volgens de Nationale Enquête Arbeidsomstandigheden (NEA) van vorig jaar had 1 op elke 5 vrouwelijke werkenden tussen 15 en 25 jaar last van ongewenst seksueel gedrag op het werk. Tendens: stijgend!

Je zou toch denken dat elke ondernemingsraad die een bijdrage wil leveren aan het goed functioneren van een organisatie dit onderwerp boven aan zijn prioriteitenlijstje heeft staan. Mogelijkheden genoeg om daar met gebruikmaking van de wettelijke middelen verandering in aan te brengen. Denk maar aan de Arbowet. Het begint echter met beantwoorden van de vraag waarom dit zelden of nooit op een prioriteitenlijstje staat …

Mij niets van bekend!

Een or die grensoverschrijdend gedrag ooit op de agenda plaatste in het overleg met de bestuurder, kreeg van hem te horen dat hem geen meldingen bekend waren. Voordat betreffende or was bekomen van het antwoord en had willen wijzen op het feit dat dát hem juist zorgen zou moeten baren, ging de bestuurder over naar het volgende punt op de agenda.

Lees ook:

• Wat moet de or met grensoverschrijdend gedrag?
• Seksueel grensoverschrijdend gedrag niet genoeg voor ontslag
• Geweld en intimidatie op het werk

Dat die Derksen dat idiote gedrag vertoont en zo’n bestuurder simpelweg ontkent dat er reden is tot zorg, is niet wat me zorgen baart. Het feit dat adequate reacties uitblijven, juist des te meer.