Dertien jaar uitbundig geluk, één seconde enorme pech, zo voelden we het meteen. Op je fiets op weg naar school aangereden door een auto. Zwaar hersenletsel. Zeventien uur ziekenhuis, drie operaties en toen was je er niet meer… Niet meer hier, niet meer bij ons, bij je moeder, bij je zussen, bij mij, niet meer hier, waar we zo vrolijk van je werden en waar we zoveel van je hielden. Je was vertrokken naar een onbekende bestemming. En je was zo’n prachtig kind Anna, in alle opzichten. Zo vol levenslust, humor, optimisme, enthousiasme, intelligentie, warmte, liefde. Je leek soms wel licht te geven. Jij zou de wereld mooier gaan maken, dat stond vast. Al heel jong wilde je beroemd worden. Maakte eigenlijk niet eens zo veel uit waarmee. Zingen, piano spelen, actrice: allemaal goed. Je wist het zeker, ik word beroemd, ik ga mensen blij maken. En dus hebben we na je dood een pianofilmpje op internet gezet, na de nodige aarzeling. Er is heel veel naar gekeken, je hebt wereldwijd mensen ontroerd en dat doe je nog steeds, nog elke dag kijken er mensen. En dat is mooi. https://www.youtube.com/watch?v=AJltZEOGJPg Voor mij was het niet te bevatten dat je overleed, die 17e oktober, ’s nachts om 1.30 uur, ik had de hele onwerkelijke tijd in het ziekenhuis zo gehoopt dat je het zou redden, dat de chirurgen een wonder zouden verrichten, de kans van 1 op 1000 zouden pakken. Maar het ergst denkbare werd werkelijkheid. Toen kwam de shock, het ongeloof, de verscheurende lichamelijke pijn, de bom die in mijn hoofd ontplofte, het verdriet, de woede, de radeloosheid, het gemis, alles door elkaar. Alles heel veel heftiger dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Tegelijkertijd stonden vanaf minuut één familie, vrienden, bekenden en zelfs onbekenden voor ons klaar, om ons te helpen. Iedere dag, dag in dag uit, maandenlang. En ook dat is mooi. Nu krabbel ik na ruim een jaar langzaamaan weer op. Ik mis je elke dag. Ik denk heel veel aan je. Dat zal nooit veranderen. Maar naast het verdriet en het gemis is er ruimte aan het ontstaan om af en toe weer te lachen, om fijne dingen te doen met je moeder en je zussen, met familie, met vrienden, ruimte om door te gaan met leven. Ruimte ook om over een tijdje weer dat te gaan doen wat altijd mijn passie was: zorgen dat mensen het verschil kunnen maken binnen hun organisatie. Met advies en training helpen die organisatie beter te laten draaien door via de OR de medewerkers serieus te nemen, te laten meedenken en meebeslissen. Daar ga ik weer aan werken in de loop van dit jaar. Want daar geloof ik heilig in: mensen maken het verschil en medezeggenschap loont. Net zoals ik heilig geloof dat we elkaar terug zullen zien Anna, ooit, ergens. En ja, ook dat wordt mooi. Zeker weten. Dag lieve dochter, kus, Papa.