Dit jaar vatte de kerstgedachte vroeger dan ooit post. Ongegeneerd verschenen, zelfs nog voor de Sint zijn intocht deed, de eerste kerstversieringen en vooral de reclameboodschappen over wat voor heerlijks je moet eten en drinken om een fijne Kerst te hebben.
Het bijzondere van dit alles is dat het inruilen van de Sint voor de Kerstman niet een kwestie van vraag en aanbod is.
Brainwash
Zestig jaar geleden waren er in Nederland geen kerstbomen die vergeven waren van flikkerende lampjes, engelenhaar en ballen van allerlei materiaal, maten en kleuren; en zeker geen pakjes onder de boom. In die tijd deed de tv zijn intrede in de Nederlandse huiskamers. In tranentrekkende films werden we rijp gemaakt voor een andere manier van kerstvieren; waaraan flink geld te verdienen viel. En zeker toen de kleurenvariant zich aandiende kon het niet uitblijven: wij werden gebrainwashed door het Amerikaans kerstsentiment. Arrensleeën met daarin een kerstman, getrokken door rendieren, met heel veel sneeuw, werd de nieuwe standaard.
Elk nadeel hep …
De gedichtjes van Sinterklaas zijn inmiddels vervangen door liedjes over de Kerstman en de nachtmis door de gewoonte om - soms pas nadat de kinderen met hun nieuwe speelgoed en volgestouwd met lekkers naar bed waren gebonjourd - flink los te gaan op hapjes en rijkelijke ingekochte drankvoorraden.
Om een bekende vaderlandse filosoof te citeren: ‘Elk nadeel hep z’n voordeel’. Een fijne bijkomstigheid is dat je minder afhankelijk bent van je kinderen en familie. Je hebt geen gezinsverband meer nodig voor een feestje. Je kunt immers ook vrienden, buren en collega’s uitnodigen voor een hapje en een drankje. Alleenstaanden, mensen zonder kinderen of vrienden zullen zich - daartoe uitgenodigd - van harte welkom weten.
Kerstmis, het zal duidelijk zijn, is een verdienmodel geworden! Geen kwestie van vraag en aanbod, maar van aanbod en vraag. Dat geldt voor heel veel zaken. Zo maken de media er een van de ellende op deze aardbol - uiteraard voorzover er een connectie is met onze leefwereld en de PVV ‘verdiende’ zelfs aan de asielzoekers. En niet te vergeten maken de vele scholingsinstituutjes er een van de ondernemingsraden•
